آیا به دنبال مقاله ای کامل و جامع در مورد بیماری آلزایمر هستید؟ بیماری آلزایمر یک بیماری پیشرونده مغز است که باعث از دست دادن حافظه، تفکر و توانایی انجام کار های روزمره می شود. این بیماری شایع ترین نوع زوال عقل است که حدود (60) تا (70) درصد موارد را تشکیل می دهد.
معرفی بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر در طول زمان باعث کاهش حافظه، تفکر، یادگیری و مهارت های کلی در فرد می شود. این بیماری شایع ترین علت زوال عقل است و معمولاً افراد بالای (65) سال را مبتلا می کند. هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما برخی دارو ها و درمان ها می توانند به طور موقت به کنترل علائم کمک کنند.
بیماری الزایمر چیست؟
بیماری الزایمر (با تلفظ صحیح “alz-HAI-mirs”) یک بیماری مغزی است که باعث کاهش پیشرونده حافظه، تفکر، یادگیری و سازماندهی مهارت ها می شود. این بیماری در نهایت بر توانایی فرد برای انجام فعالیت های اساسی روزانه تاثیر می گذارد.
بیماری الزایمر چیست؟
بیماری الزایمر (AD) شایع ترین علت زوال عقل است. علائم الزایمر در طول زمان بدتر می شود. محققان بر این باورند که روند بیماری ممکن است ده سال یا بیشتر قبل از اولین علائم ظاهر شود. (AD) معمولا افراد بالای (65) سال را تحت تاثیر قرار می دهد.
تفاوت بین آلزایمر و زوال عقل چیست؟
زوال عقل یک وضعیته که توش فرد دچار مشکلاتی در فکر کردن، یاد آوری چیز ها، تصمیم گیری و حتی صحبت کردن میشه. یه وضعیت کلیه و دلایل مختلفی می تونه داشته باشه. ولی آلزایمر یک نوع خاص از زوال عقله که بیشتر در افراد مسن دیده میشه و باعث میشه،
که یادگیری و حافظه شون خیلی آسیب ببینه. زمانی که از زوال عقل صحبت می کنیم داریم راجع به مشکلات فکری حرف میزنیم که می تونه از یه سطح خفیف که فقط کمی زندگی روزمره رو مختل کنه تا سطح شدید که فرد نیاز به کمک دائم داره، متغیر باشه.
آلزایمر فقط یکی از دلایل زوال عقله و معمولاً افراد بالای (65) سال بهش مبتلا میشن. ولی گاهی اوقات ممکنه افراد جوان‌تر، مثلاً تو دهه (40) یا (50) زندگی شون هم آلزایمر بگیرند،
که به این حالت آلزایمر زودرس می‌گن، ولی این حالت خیلی کم پیش میاد. به طور خلاصه، زوال عقل چتر بزرگیه که مشکلات مختلف فکری رو تحت پوشش قرار میده، و آلزایمر فقط یک نوع خاصشه که زیاد معروفه.
بیماری الزایمر چقدر شایع است؟
بیماری آلزایمر رایجه و در سرتاسر دنیا حدود (24) میلیون نفر بهش مبتلا هستند. این یعنی توی هر ده نفری که بالای (65) سال دارند، یک نفر ممکنه این بیماری رو داشته باشه، و وقتی سن به بیشتر از (85) سال برسه، حدود یک سوم افراد درگیر این بیماری میشن.
مراحل بیماری الزایمر چیست؟
بیماری آلزایمر مراحل مختلفی داره که هر کدوم نشانه های خاص خودشون رو دارن. اما این مراحل برای هر شخص متفاوت پیش می روند، و نمیشه دقیقاً پیش بینی کرد هر فردی چقدر سریع از یک مرحله به مرحله‌ی بعد میره. معمولاً این مراحل رو به صورت زیر توصیف می کنن:
- آلزایمر خیلی اولیه: این مرحله خیلی اولیه است و فرد ممکنه تغییرات کوچکی در حافظه داشته باشه که اونقدر جزئیه که شاید حتی خودش هم متوجه نشه.
- اختلال شناختی خفیف (MCI): در این مرحله، مشکلات حافظه و فکر کردن کمی بیشتر میشن، ولی افراد همچنان میتونن کار های روزمره شون رو انجام بدن.
- زوال عقل خفیف: اینجاست که مشکلات ذهنی شروع به تاثیر گذاشتن روی کار های روزانه می کنن.
- زوال عقل متوسط: در این مرحله، نیاز به کمک برای انجام دادن فعالیت های معمول زندگی افزایش می یابد.
- زوال عقل شدید: افراد در این مرحله به مراقبت های گسترده نیاز دارند چون بیشتر عملکرد های ذهنی و بدنی رو از دست دادن.
بعضی از مراکز بهداشتی و سازمان ها این مراحل رو ساده تر توصیف می کنن و می گویند:
- مرحله ملایم: اینجا کسی که آلزایمر داره شاید یه کمی حواسپرتی یا فراموشی داشته باشه.
- مرحله متوسط: مشکلات حافظه و تفکر بیشتر میشن و روزمرگی ها سخت تر میشن.
- مرحله بسیار شدید: در اینجا، فرد نیاز به مراقبت دائم داره.
اگه سوالی داشتین یا درباره ی مراحل مشخصی گیج شدین، نترسید و از پزشکتون بپرسید تا دقیقاً توضیح بده که منظورش از هر مرحله یعنی چی هستش.
بیماری الزایمر پیش بالینی چیست؟
بیماری آلزایمر پیش بالینی یک مرحله خیلی اولیه از آلزایمره که تو اون تغییراتی تو مغز در حال اتفاق افتادن هستند، ولی هنوز هیچ علامتی بیرونی نداره. یعنی مردمی که تو این مرحله هستن، احتمالا اصلا متوجه نمیشن که چیزی اشتباهه و زندگی شونو مثل همیشه ادامه میدن.
بیماری الزایمر پیش بالینی چیست؟
این مرحله ممکنه خیلی طولانی باشه، سال ها یا حتی دهه ها، قبل از اینکه هر نوع نشانه ای پیدا شه. امروزه، دانشمندان دستگاه های خاصی دارن که میتونن با استفاده از آن ها تغییرات مغزی رو بشناسن،
مثل انباشته شدن پروتئین های خاصی تو مغز که میتونن بعدا به مشکلات بزرگتری منجر بشن، ولی اینا معمولا فقط توی پژوهش ها کاربرد دارن و نه تشخیص روزمره.
اختلال شناختی خفیف ناشی از بیماری آلزایمر چیست؟
اختلال شناختی خفیف ناشی از آلزایمر یه حالتیه که در اون فرد شروع به فراموشی می کنه، ولی این فراموشی ها هنوز زیاد جدی نیستن و زندگی عادی رو بیش از اندازه سخت نمی کنن. مثلا ممکنه یکی بیشتر از قبل دنبال کلید هاش بگرده، یا اتفاقاتی که تازگیا افتاده اند رو یادش بره.
دوستان و اطرافیان ممکنه اولین کسانی باشن که متوجه این تغییرات میشن. ولی این مشکلات به اندازه ای نیستن که فرد نتونه کار های روزمره ش رو انجام بده. گاهی اوقات، این اختلال شناختی خفیف می تونه به دلیل بیماری یا حالتی باشه که درمان پذیره، ولی در اکثر مواقع،
نشانه ای از شروع زوال عقله. این مرحله یه جورایی بین پیر شدن عادی و شروع آلزایمر قرار داره. گاهی وقت ها، علاوه بر آلزایمر، بیماری های دیگه مثل پارکینسون هم می تونن باعث ایجاد مشکلات شناختی خفیف بشن.
علائم و نشانه های بیماری آلزایمر چیست؟
بیماری آلزایمر با مشکلات مختلفی مثل فراموشی، سختی در فکر کردن و حل مسائل، دشواری در حرف زدن و ناهماهنگی و همچنین تغییرات خلقی و رفتاری همراهه. افرادی که این علائم رو تجربه می کنن باید هر چه زودتر به پزشک مراجعه کنن. آلزایمر مراحل مختلفی داره و علائم در هر مرحله می تونن متفاوت باشن که عبارت اند از:
مرحله خفیف:
- یادآوری اطلاعات جدید سخت می شه، مثل اینکه نام ها یا اتفاقات اخیر یادتون می رود.
- پیدا کردن کلمات درست برای بیان خودتون دشوار می شه.
- وسایلتون رو بیشتر از قبل گم می کنید یا جا میزارید.
- برنامه ریزی یا سازماندهی کار ها سخت می شه.
- انجام دادن کار های روزمره وقت بیشتری می بره.
مرحله متوسط:
- فراموشی و سردرگمی بیشتر می شه؛ مثل فراموش کردن جزئیات زندگی.
- دونستن چه روزی از هفته یا فصلی که توش هستیم سخت می شه.
- حافظه ی کوتاه مدت ضعیف می شه.
- تشخیص دوستان و خانواده دشوار می شه.
- داستان ها یا افکار رو تکرار می کنید.
- محاسبات ساده سخت می شه.
- به کمک بیشتری برای مراقبت از خود نیاز دارید.
- ممکنه بی قرار شوید یا حتی رفتارتون تغییر کنه. اضطراب یا افسردگی هم ممکنه پیش بیاد.
- ممکنه به اشتباه فکر کنید که دوستان یا خانواده تون به شما بدی کردن.
- نگه داشتن ادرار یا مدفوع سخت می شه.
- مشکلات خواب پیش میاد.
- ممکنه گیج شده و از خونه بزنید بیرون.
مرحله شدید:
- تقریباً همه ی حافظه از دست می رود.
- از اطراف بی خبر می شید.
- کمک زیادی برای کار های پایه ای مثل خوردن و راه رفتن لازمه.
- حرف زدن سخت می شه و شاید فقط چند کلمه بگید.
- ممکنه نیاز به مراقبت های ویژه داشته باشید.
اگه این علائم رو دارید یا در فردی دیدید، واقعاً مهمه که به پزشک مراجعه کنید.
چه چیزی باعث بیماری آلزایمر می شود؟
بیماری آلزایمر به خاطر موادی به نام پروتئین که تو مغز همه ما هست، به وجود میاد. گاهی این پروتئین‌ها به شکل غلطی تولید می شن و باعث می شن سلول های مغزی از کار بیفتن و بمیرن. مغز ما اونقدری زرنگه که می تونه فکر کردن و یادگیری و خیلی کار های دیگه رو انجام بده،
اما وقتی این پروتئین ها به شکل غلط تولید بشن، این کار ها سخت یا شایدم غیر ممکن می شن، و همین موارد باعث بروز آلزایمر می شوند. یه جور پروتئین به نام امیلوئید توده های بزرگ تری می سازه که روابط بین سلول های مغزی رو از بین میبره و می تونه به مرور باعث کوچک شدن مغز بشه.
چه چیزی باعث بیماری آلزایمر می شود؟
دانشمندان هنوز نمی دونن که چه چیزی دقیقا باعث می شه این پروتئین ها اشتباه ساخته بشن. اما فکر می کنن که چیز های متفاوتی می تونه در این قضیه دخیل باشه، مثل ژن ها، محیط زندگی، و شیوه زندگی. حالا، آلزایمر زودرس یعنی کسی خیلی زودتر از موقع به آلزایمر مبتلا بشه،
ممکنه به خاطر یه تغییر خیلی نادر تو ژن ها باشه. اما آلزایمری که دیرتر شروع می شه، معمولا به خاطر تغییرات پیچیده ایه که تو مغز انجام می گیرن و ممکنه خیلی طولانی بشن – مثلا چند دهه. در مورد اینکه آلزایمر ارثی هست یا نه، خب به این راحتی ها نیست.
تاثیر ژنتیک بر بریماری آلزایمر
مثلاً اگه یه نسخه خاص از یه ژن به نام (APOE) رو داشته باشین، خطر دچار شدن به آلزایمر ممکنه بیشتر باشه. ولی اینکه حتما اگه این ژن رو داشته باشین، بیماری رو تجربه کنین، تضمین شده نیست. اگه والدین یا برادر و خواهرتون آلزایمر داشته باشن،
احتمال بیشتری داره که شما هم گرفتار بشین. اما بالاخره، مردم بدون این ژن ها هم ممکنه که آلزایمر بگیرن. و اما کسانی که سندرم داون دارن، زودتر از بقیه ممکنه که به آلزایمر مبتلا بشن. بنابراین، اگرچه وجود برخی ژن ها می تواند خطر آلزایمر را افزایش دهد،
ولی این به این معنی نیست که آلزایمر فقط از راه ارث به ما می رسد. عوامل دیگر هم می توانند نقش مهمی داشته باشند. مثلا عوامل محیطی مانند شیوه زندگی سالم یا ناسالم، تغذیه، فعالیت های بدنی و فکری، و سطح تحصیلات می تونه تاثیر بذاره. همچنین، سن، یه عامل مهمه؛
هرچه بیشتر پیر می شیم، احتمال دچار شدن به بیماری های مغزی مثل آلزایمر بیشتر می شه. اگه فردی در خانواده دارین که آلزایمر دارد، یه ایده خوبه که با پزشک در مورد اینکه چطور می تونین خطرات رو کاهش بدین صحبت کنین. انجام تست های ژنتیکی،
مشورت برای شیوه های زندگی مانند ورزش و رژیم غذایی سالم، و تمرینات فکری می تونه به شما کمک کنه تا از مغزتون مراقبت بهتری کنین و شاید خطر آلزایمر رو پایین بیارین. ذهنتون رو با فعالیت دادن و تعامل با دیگران، با خوندن، نوشتن، حل معما و یادگیری مهارت های جدید
همواره جوان و پویا نگه دارین. تغذیه مناسب، استراحت کافی، کنترل فشار خون و دیابت، و پرهیز از سیگار و الکل هم می تونه به حفظ سلامت مغز کمک کنه.
بیماری آلزایمر چگونه تشخیص داده می شود؟
برای تشخیص بیماری آلزایمر، پزشکان چندین قدم مختلف رو طی می کنند چون خیلی از بیماری های دیگه هم می تونن علائمی شبیه به آلزایمر داشته باشند. ابتدا، پزشک در مورد سلامتی کلی، دارو هایی که مصرف می کنید، سابقه پزشکیتون و چالش هایی که در زندگی روزمره تون دارید
سؤالاتی می پرسه. ممکنه پزشکتون از خانواده یا کسایی که به شما نزدیک هستند هم بخواد تا در مورد تغییراتی که توی رفتار و حالت های روحی شما دیدن چیز هایی بگن. در مرحله ی بعد، یک معاینه فیزیکی و یک معاینه ی عصبی انجام می ده و یک سری آزمون های اصلی ذهنی رو بررسی می کنه
که شامل تست حافظه، حل کردن مسئله، تمرکز، محاسبات ساده ریاضی و توانایی های زبانی می شه. اون ها همینطور آزمایش های استاندارد پزشکی مثل آزمایش خون و ادرار می گن که انجام بدید، تا از هر علت دیگه ای برای علائمتون اطمینان حاصل کنن که آیا می تونه چیزی غیر از آلزایمر باشه.
بیماری آلزایمر چگونه تشخیص داده می شود؟
و در آخر، ممکنه از امکانات تصویر برداری مانند سی تی اسکن یا ام آر آی مغزی استفاده کنه تا وضعیت مغز رو بررسی کنه و ببینه که آیا نشانه ای از آلزایمر هست یا شاید شرایط دیگه ای وجود داره که باید به اون بیشتر توجه کنه. خیلی مهمه که به یاد داشته باشید اگه نگران حافظه یا سایر مسائل مربوط به ذهن هستید، حتما با پزشک خودتون صحبت کنید تا بتونه بهتر بهتون کمک کنه.
درمان بیماری آلزایمر
متاسفانه هنوز درمان قطعی برای بیماری آلزایمر پیدا نشده. اما دارو هایی هستن که می تونن به طور موقت علائم این بیماری، مثل مشکلات حافظه و رفتار های ناخواسته رو کم کنن. بهتره که درمان زود شروع شه چون هرچه زودتر شروع بشه،
می تونه به فرد کمک کنه تا زندگی روزمره اش رو بهتر ادامه بده. با اینکه دارو های فعلی نمی تونن بیماری رو نگهدارند یا درمان کنند، اما تاثیر خوبی روی کاهش علائم دارن. دارو ها توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تایید می شن و دو نوع اصلی دارو وجود داره که عبارت اند از:
- مهارکننده های کولین استراز: این دار وها به انجام بهتر فعالیت های ذهنی و به تاخیر انداختن برخی از مشکلات حافظه کمک می کنند.
- آنتاگونیست های (NMDA): این دارو ها به حفظ سلول های عصبی کمک می کنن و می تونن فعالیت های روزمره مثل خوردن و پیاده روی رو بهبود ببخشن.
- همچنین، یک داروی جدید به نام (aducanumab (Aduhelm™)) هم توسط (FDA) تایید شده که به کاهش تشکیل پلاک های امیلوئید در مغز کمک می کنه، البته این دارو بیشتر برای افراد در مراحل اولیه بیماری کاربرد داره.
برای مدیریت تغییرات رفتاری، می تونید کار هایی مثل حفظ یک محیط آشنا و راحت برای فرد بیمار انجام بدید، مثل نگهداری وسایل مورد علاقه اش کنارش یا کمک کردن برای کاهش استرس و از بین بردن تنش ها. یادتون باشه،
هنوز هیچ داروی تایید شده ای برای درمان علائم رفتاری در بیماران آلزایمری نیست اما برخی از دارو ها ممکنه در برخی موارد کمک کنند. اگرچه این دارو ها می تونن عوارض جانبی هم داشته باشند، بنابراین معمولا فقط در مواقع خاص و برای مدت زمان کوتاه تجویز می شن.
آزمایشات بالینی
آزمایشات بالینی هم وجود دارند که ممکنه فرصت های جدیدی برای درمان ارائه بدن، پس اگه مایل به شرکت در یک آزمایش هستید حتما با پزشکتون صحبت کنید. تشخیص زود هنگام اغلب به افراد این امکان رو می دهد که بتونن در این آزمایشات شرکت کنند و شاید به بهبود وضعیتشون کمک کنه.
و همیشه به خاطر داشته باشید که مراقبت و حمایت از فرد مبتلا به آلزایمر نه تنها شامل دارو می‌شود، بلکه شامل مراقبت‌های دیگری نیز می‌شود. برای مثال، رژیم غذایی متعادل و سالم، ورزش منظم، فعالیت‌های ذهنی و اجتماعی، و اطمینان از خواب کافی برای حفظ سلامتی کلی و به حداکثر رساندن
کیفیت زندگی فرد بیمار بسیار مهم است. همچنین، حمایت عاطفی و مشاوره برای بیمار و خانواده‌اش نیز می‌تواند تأثیر بسزایی داشته باشد.
پشتیبانی و حمایت از کسانی که از بیماران مراقبت می کنند نیز اهمیت ویژه ای دارد، چرا که مراقبت مداوم از یک فرد مبتلا به آلزایمر می تواند استرس زا و طاقت فرسا باشد. گروه های حمایتی، مشاوره و حتی مراقبت های موقت می توانند به مراقبان کمک کنند تا انرژی خود را باز یابند
تا به خوبی از عزیزان خود مراقبت کنند. به یاد داشته باشید که بیماری آلزایمر بر هر فرد به شکل متفاوتی تأثیر می گذارد و هر فرد به یک برنامه درمانی منحصر به فرد نیاز دارد.
مهم است که در طول فرایند درمان با ارائه دهنده خدمات بهداشتی در تماس باشید و در مورد گزینه های مختلف درمانی، احتمالات بالقوه و برنامه های مراقبتی برای عزیزانتان مشورت کنید.
روان درمانی در بیماری آلزایمر
روان درمانی یک روش درمانی است که برای کمک به افراد در مقابله با چالش های عاطفی و رفتاری استفاده می شود. روان درمانی می تواند برای افراد مبتلا به بیماری آلزایمر مفید باشد، زیرا می تواند به آنها در موارد زیر کمک کند:
- مدیریت علائم عاطفی و رفتاری: افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است دچار طیف وسیعی از علائم عاطفی و رفتاری شوند، از جمله افسردگی، اضطراب، پرخاشگری، هذیان و توهم. روان درمانی می تواند به افراد مبتلا در یادگیری نحوه مقابله با این علائم کمک کند.
- حفظ استقلال و کیفیت زندگی: روان درمانی می تواند به افراد مبتلا در حفظ استقلال و کیفیت زندگی خود کمک کند. به عنوان مثال، روان درمانی می تواند به افراد مبتلا در یادگیری مهارت های جدید برای انجام کار های روزمره کمک کند.
- حمایت از خانواده و مراقبان: روان درمانی می تواند به خانواده و مراقبان افراد مبتلا به بیماری آلزایمر کمک کند تا از چالش های مراقبت از عزیزان خود عبور کنند.
انواع مختلفی از روان درمانی برای افراد مبتلا به بیماری آلزایمر وجود دارد. برخی از انواع رایج روان درمانی برای این بیماری عبارتند از:
- درمان شناختی-رفتاری (CBT): یک نوع روان درمانی است که بر تغییر الگوهای فکری و رفتاری تمرکز دارد. (CBT) می تواند به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در یادگیری نحوه مقابله با علائم عاطفی و رفتاری خود کمک کند.
- درمان شناختی (CT): یک نوع روان درمانی است که بر بهبود عملکرد شناختی تمرکز دارد. (CT) می تواند به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در بهبود حافظه، تفکر و حل مسئله خود کمک کند.
- درمان حمایتی: درمان حمایتی یک نوع روان درمانی است که بر ارائه حمایت و آرامش به افراد و خانواده های آنها تمرکز دارد. درمان حمایتی می تواند به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر و خانواده های آنها در مقابله با چالش های این بیماری کمک کند.
روان درمانی یک روش درمانی موثر برای افراد مبتلا به بیماری آلزایمر است. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که روان درمانی جایگزین دارو درمانی نمی شود. دارو درمانی هنوز هم نقش مهمی در درمان بیماری آلزایمر ایفا می کند.
روان درمانی در بیماری آلزایمر
ایا می توانم خطر ابتلا به بیماری الزایمر را کاهش دهم؟
بله، شما می‌تونید با تغییراتی توی عادت های روزمره تون، خطر ابتلا به بیماری آلزایمر رو کمتر کنید. مثلا افرادی که رژیم سالم دارند، ورزش می‌کنند، و فعالیت های فکری انجام می دهند می توانند سلامت مغزشون رو بهتر حفظ کنند. مهمه که تلاش کنید خطراتی مثل فشار خون بالا یا دیابت رو کنترل کنید و اگه سیگار می‌کشید، ترک کنید.
همچنین، با دوستان و خانواده تون در تماس باشید و فعالیت های اجتماعی داشته باشید. در مورد انتظارات از بیمار آلزایمر، خب، این بستگی به شرایط اون شخص داره. بیماری در هر فرد متفاوت پیش می رود و نمی شه دقیق پیش بینی کرد. در طول زمان، فرد ممکنه احتیاج به کمک های بیشتری داشته باشه. متأسفانه،
آلزایمر یه بیماریه که امید به بهبود نداره و معمولا بعد از تشخیص، افراد ممکنه چند سال زندگی کنند، گاهی از چهار تا بیست سال، ولی بیشتر خطر مرگ به خاطر عوارض مثل عفونت یا ذات الریه است. اگه می خواهید از یک دوست مبتلا به آلزایمر مراقبت کنید،
بهتره که اطلاعات کافی در مورد بیماری داشته باشید، نشانه های تغییر در وضعیتشون رو زیر نظر داشته باشید، و برای کمک به مدیریت استرس خود تون هم فکری کنید.
گروه های حمایتی هم می تونن خیلی کمک کننده باشن. اگه نگران حافظه یا فکر کردن خود تون یا کسی از نزدیکان تون هستید، بهتره با پزشک مشورت کنید تا ببینید دلیلش چیه. و اگه تشخیص داده شده که آلزایمر دارید، خوبه که به طور منظم پیگیری درمانتون رو انجام بدین.
و اگه کسی از خانوادتون آلزایمر داره، خوبه که از پزشکتون بپرسید که بیماری چطور پیشرفت می کنه، چه درمان هایی هست، چه مراقبتی بهترین مراقبته، چطور می تونید خونه تون رو امن و راحت نگه دارید، چه کمک هایی تو منطقه تون هست، و اینکه خود تون چقدر خطر ابتلا دارید.
جمع بندی
درک کردن اینکه یک دوست یا عزیزتان به بیماری آلزایمر مبتلا است، می تواند بسیار سخت و خسته کننده باشد. اما بدانید که شما تنها نیستید و تیم مراقبت های بهداشتی می‌تواند به شما و بیمارتان در طول این دوران سخت کمک کند و راه های مختلفی برای مراقبت از بیمار ارائه دهد.
حواستان به خود تان هم باشد، مراقبت از سلامتی و روان خودتان نقش مهمی در توانایی تان برای مراقبت از دیگران دارد. گروه های پشتیبانی، دوستان و خانواده می توانند به شما قوت قلب دهند و کمک کردن در این شرایط دشوار را برایتان آسان تر کنند.
با تشکر از شما که تا پایان مقاله همراه ما بودید. امیدواریم که این مقاله برای شما مفید بوده باشد. ما همیشه مشتاق شنیدن نظرات و بازخورد های شما هستیم. لطفاً اگر سوال یا نظری دارید، با ما در میان بگذارید. با آرزوی بهترین ها برای شما.
ثبت ديدگاه