آیا به دنبال مقاله ای کامل و جامع در مورد اختلال شخصیت اجتنابی هستید؟ اختلال شخصیت اجتنابی که به آن اختلال دوری‌ گزین هم می‌ گویند، نوعی اختلال شخصیت است که با الگوی پایدار از اجتناب از موقعیت‌ های اجتماعی، احساس بی‌ لیاقتی، حساسیت شدید به ارزیابی منفی و تمایل به انزوا مشخص می‌ شود.

معرفی اختلال شخصیت اجتنابی

بعضی افراد خیلی از طرد شدن می ترسند و اعتماد به نفس کمی دارند. این حالت رو میگن “اختلال شخصیت اجتنابی”. این افراد معمولا از رفتن به جمع بزرگ اجتناب می کنند تا از این حس بد دور باشند. اما خوبیش اینه که این حالت قابل درمانه. با کمک یک روان درمانگر و گاهی اوقات با استفاده از دارو، میشه از این حالت بهبود پیدا کرد.

اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

“اختلال شخصیت اجتنابی” یا (AVPD) یک حالت روانیه که در اون، فرد همیشه احساس می‌ کنه کافی نیست و خیلی به انتقاد حساسه. این افراد دوست دارن با بقیه ارتباط برقرار کنن، ولی چون خیلی از طرد شدن می ‌ترسن، از بودن توی جمع‌ ها فرار می‌ کنن.

(AVPD) یکی از اختلالات شخصیتیه که توی گروه (خوشه C ) قرار داره. این گروه شامل حالاتیه که ترس و اضطراب در اون‌ ها زیاده. اختلالات شخصیتی الگو های رفتاری ثابتی دارن که با رفتار های معمول و مورد انتظار در جامعه فرق داره و این الگو ها از دوران کودکی یا نوجوانی شروع می ‌شه. این حالات می‌ تونن برای فرد مبتلا و افراد اطرافشون مشکل‌ ساز باشن.

تفاوت بین اختلال شخصیت اجتنابی و اضطراب اجتماعی چیست؟

“اختلال شخصیت اجتنابی” و “ضطراب اجتماعی” دو حالت روانی هستند که خیلی به هم شبیهن، ولی در واقع متفاوتن. اضطراب اجتماعی یعنی فرد خیلی از قضاوت و نظر دیگران می ‌ترسه. این ترس باعث می‌ شه که اون فرد از بودن توی جمع‌ ها فرار کنه.

افرادی که اختلال شخصیت اجتنابی دارن هم از بودن توی جمع ‌ها فرار می ‌کنن. ولی این بیشتر به خاطر عزت نفس پایین اون ‌هاست تا اضطراب. یعنی اضطراب لزوما جزئی از اختلال شخصیت اجتنابی نیست.

یه مدتی بود که محققان فکر می‌ کردن اختلال شخصیت اجتنابی یه حالت شدید از اضطراب اجتماعیه. ولی تحقیقات نشون داده که حدود دو سوم افرادی که اختلال شخصیت اجتنابی دارن، شرایط لازم برای اضطراب اجتماعی رو ندارن.

اما یه نکته اینه که یه فرد می ‌تونه هم اضطراب اجتماعی داشته باشه و هم اختلال شخصیت اجتنابی. افرادی که هر دو این حالات رو دارن، علائم شدید تری نسبت به افرادی که فقط یکی از این حالات رو دارن، نشون می ‌دهند.

اختلال شخصیت اجتنابی چقدر شایع است؟

محققان تخمین می زنند که حدود (1.5٪) تا (2.5٪) از جمعیت ایالات متحده دارای اختلال شخصیت اجتنابی هستند.

اختلال شخصیت اجتنابی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

“اختلال شخصیت اجتنابی” معمولا وقتی شروع می‌ شه، که فرد داره از نوجوانی به سن بزرگسالی می‌ رسه، یعنی حدودا از (۱۸) تا (۲۰) سالگی. این حالت می ‌تونه تاثیر زیادی روی افرادی که یکی از این بیماری ‌های زیر رو دارن بذاره:

• افسردگی شدید.
• افسردگی مداوم.
• اضطراب اجتماعی.
• وسواس فکری-عملی.
• هراس.
• بی اشتهایی عصبی.
• پرخوری.

علائم اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

“اختلال شخصیت اجتنابی” یعنی فرد همیشه احساس می‌ کنه که خودش کافی نیست و خیلی به انتقاد حساسه. این حالت باعث می ‌شه که فرد از بودن با دیگران فرار کنه. این رفتار می ‌تونه از سطح خیلی کم تا خیلی زیاد متفاوت باشه. بعضی از نشانه ‌های این حالت عبارتند از:

• دیدن خودشون کمتر از اون چیزی که هستن.
• خیلی نگران انتقاد یا عدم تایید دیگران هستن.
• فقط با اونایی که مطمئنن دوستشون دارن، ارتباط برقرار می‌ کنن.
• توی محیط ‌های اجتماعی و روابط، خیلی اضطراب دارن و می ‌ترسن. این باعث می ‌شه که از کار ها یا شغل‌ هایی که باید با دیگران باشن، فرار کنن.
• خیلی خجالتی هستن و توی موقعیت ‌های اجتماعی خودشونو خیلی می ‌بینن، چون می ‌ترسن کار اشتباهی انجام بدن یا خجالت بکشن.
• مشکلات رو بزرگتر از اون چیزی که هستن می ‌بینن یا بازخورد ها رو منفی تفسیر می ‌کنن.
• خیلی کم چیزهای جدید رو امتحان می‌ کنن یا شانس خودشون رو امتحان می ‌کنن.

دلیل این حالت هنوز کاملا مشخص نیست، ولی چندین عامل می‌ تونه تاثیر داشته باشه:

• ژنتیک: یک تحقیق نشون داده که حدود (64) درصد احتمال ابتلا به این حالت به ژنتیک بستگی داره.
• خلق و خو در دوران کودکی: تحقیقات نشون داده که بعضی از ویژگی ‌های خلق و خو در دوران کودکی می ‌تونه با این حالت ارتباط داشته باشه. مثلا اگر کودکی خیلی سختگیر، حساس، از تجربه ‌های جدید فرار می‌ کنه، از آسیب احتمالی خیلی می ‌ترسه یا خیلی ترسو و پریشونه.
• سبک دلبستگی: افرادی که سبک دلبستگی ترسناک دارن، بیشتر احتمال داره که به این حالت مبتلا بشن. این سبک دلبستگی یعنی فرد دوست داره با دیگران نزدیک باشه، ولی به اون ‌ها اعتماد نداره و از طرد شدن می ‌ترسه.
• محیط اولیه دوران کودکی: تجربه طرد شدن و رفتار متفاوت با دیگران در دوران کودکی می‌ تونه به توسعه این حالت کمک کنه.

اختلال شخصیت اجتنابی چگونه تشخیص داده می شود؟

اختلال شخصیت اجتنابی یک مشکل روانی است که در آن فرد از ارتباط با دیگران خود داری می  کند و از طرد شدن ترس دارد. این اختلال معمولا بعد از (18) سالگی تشخیص داده می شود. تشخیص این اختلال می تواند سخت باشد زیرا افراد مبتلا به آن فکر نمی  کنند که رفتار یا فکر آنها مشکل دارد.

وقتی یک روانشناس یا روانپزشک فکر می  کند که شخصی این اختلال را دارد، سوالات زیادی را مطرح می کند. این سوالات می توانند در مورد تاریخچه پزشکی شخص، روابط او و کارهای قبلی او باشد.

روانشناسان برای جمع آوری اطلاعات بیشتر، ممکن است با خانواده و دوستان فرد صحبت کنند. این اطلاعات به آنها کمک می کند تا بفهمند که آیا رفتارها و الگو های فکری فرد ثابت و غیر قابل تغییر هستند یا خیر.

برای تشخیص این اختلال، روانشناسان از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی استفاده می کنند. این راهنما شامل چهار رفتار ثابت است که باید در فرد وجود داشته باشد:

1. از کارهایی که باید با دیگران انجام دهند خود داری می کنند، زیرا از انتقاد یا طرد شدن ترس دارند.
2. با دیگران ارتباط برقرار نمی کنند، مگر اینکه مطمئن باشند دیگران آنها را دوست دارند.
3. در روابط نزدیک خود دار یا محتاط هستند زیرا از تمسخر یا تحقیر می ترسند.
4. در موقعیت های اجتماعی جدید خود آگاه هستند زیرا فکر می کنند که کافی نیستند.
5. خود را نا شایسته یا کمتر از دیگران می بینند.
6. از انجام کارهای جدید یا ریسک کردن خود داری می کنند زیرا ممکن است خجالت بکشند.

درمان اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

اختلال شخصیت اجتنابی یک مشکل روانی است که درمانش سخت است. اما افرادی که این مشکل رو دارند معمولا خوب به درمان پاسخ می ‌دهند. چون این مشکل باعث میشه که آنها در زندگی روزمره مشکل داشته باشند و بخاطر همین حاضرند برای درمانش تلاش کنند.

درمان این مشکل شامل روان درمانی و گاهی دارو می‌ شه. روان درمانی کمک می‌ کنه که فرد بتونه بهتر با دیگران ارتباط برقرار کنه و ترس ‌ها و نگرانی‌ هایی که داره رو کشف کنه. دو نوع روان درمانی که می‌ تونه به این افراد کمک کنه عبارتند از:

1. درمان روان پویشی: این نوع درمان به فرد کمک می ‌کنه که به روابط و الگو های رفتاری که در زندگی ‌اش مشکل ساز شده نگاه کنه و خودش رو بهتر بشناسه.
2. درمان شناختی رفتاری: این نوع درمان به فرد کمک می‌ کنه که به افکار و احساساتش نگاه کنه و ببینه چطور افکارش روی رفتارش تاثیر می ‌ذاره. با این درمان، فرد می‌ تونه افکار و رفتار های منفی رو تغییر بده و به جاش الگو های تفکر و رفتار سالم ‌تری رو اتخاذ کنه.

در حال حاضر هیچ داروی خاصی برای درمان اختلالات شخصیت وجود ندارد. اما برای درمان برخی از عوارض مثل افسردگی و اضطراب که افراد مبتلا به این اختلال ممکن است داشته باشند، دارو هایی وجود دارد. این دارو ها می ‌توانند کمک کنند که درمان اختلال شخصیت اجتنابی راحت ‌تر بشه. اما برای بهترین نتیجه، باید همزمان با روان درمانی از دارو استفاده کنید.

دارور درمانی برای اختلال شخصیت اجتنابی

هیچ داروی اختصاصی برای اختلال شخصیت اجتنابی (AvPD) وجود ندارد، اما دارو ها می ‌توانند در درمان علائم اضطراب، افسردگی و سایر علائم مرتبط با این اختلال مفید باشند.

دارو های ضد اضطراب:

• بنزودیازپین ها: این دسته از دارو ها می‌توانند اضطراب و علائم مرتبط با آن مانند بی ‌قراری، تحریک ‌پذیری و مشکل در خواب را کاهش دهد.
• بوسبیرون: این دارو یک داروی ضد اضطراب غیر بنزودیازپینی است که می ‌تواند اضطراب و علائم مرتبط با آن را کاهش دهد.

دارو های ضد افسردگی:

• مهار کننده‌ های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI ها): این دسته از دارو ها می‌ توانند با افزایش سطح سروتونین در مغز به درمان افسرگی کمک کند.
• مهار کننده ‌های باز جذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRI ها): این دسته از دارو ها می ‌توانند با افزایش سطح سروتونین و افزایش دوپامین به کاهش علایم افسردگی کمک کند.

سایر دارو ها:

• دارو های ضد روانپریشی: این دارو ها می‌ توانند در درمان علائم سایکوتیک مانند هذیان و توهم که در برخی افراد مبتلا به افسردگی کمک کنند.
• داروهای تثبیت کننده خلق: این دارو ها می ‌توانند در درمان علائم نوسانات خلقی مانند افسردگی و اضطراب کمک کنند.

نکات مهم در مورد دارو درمانی:

• دارو درمانی باید تحت نظر یک متخصص سلامت روان انجام شود.
• دارو درمانی به تنهایی برای درمان (AvPD) کافی نیست و باید همراه با روان درمانی انجام شود.
• دارو های مختلف عوارض جانبی متفاوتی دارند.
• ممکن است لازم باشد چندین دارو امتحان شود تا داروی مناسب تشخیص داده شود.

عوارض جانبی دارو ها:

• بنزودیازپین ها: خواب آلودگی، سرگیجه، ضعف عضلانی، مشکل در تمرکز .
• بوسبیرون: تهوع، سرگیجه، سردرد و بی‌خوابی.
• SSRI ها: تهوع، اسهال، سرگیجه، سردرد و بی‌خوابی.
• SNRI ها: تهوع، اسهال، سرگیجه، سردرد و بی‌خوابی.
• داروهای ضد روانپریشی: افزایش وزن، خواب آلودگی، خشکی دهان، تاری دید.
• داروهای تثبیت کننده خلق: افزایش وزن، لرزش، تهوع.

در نهایت، انتخاب نوع دارو و دوز مناسب آن به عوامل مختلفی مانند شدت علائم، نوع مشکل بستگی دارد و حتما باید تحت نظر یک پزشک متخصص مصرف شود.

آیا می توان از اختلال شخصیت اجتنابی جلوگیری کرد؟

ما نمی توانیم از بروز اختلال شخصیت اجتنابی جلوگیری کنیم. ولی با درمان، می توانیم مشکلاتی که این اختلال ایجاد می کند را کاهش دهیم. اگر به محض اینکه علائمی از این اختلال دیدید، کمک بخواهید، می توانید از تاثیر منفی آن بر زندگی، خانواده و دوستانتان کاهش بدهید.

پیش آگاهی برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

اگر کسی به (AVPD) مبتلا باشد و درمان نشود، ممکن است با مشکلات زیادی رو برو شود. این مشکلات می ‌توانند شامل احساس ناراحتی عمیق، مشکلات در کار یا روابط با دیگران باشد. همچنین، افراد مبتلا به (AVPD) ممکن است بیشتر به خودکشی فکر کنند.

اما اگر کسی به (AVPD) مبتلا باشد و تصمیم به درمان بگیرد، چشم ‌انداز زندگی او می ‌تواند بهتر شود. درمان ممکن است طولانی باشد اما اگر فرد تصمیم به ادامه درمان بگیرد، می ‌تواند یاد بگیرد چگونه با دیگران بهتر ارتباط برقرار کند.

جمع بندی

به زبان ساده ‌تر، اختلال شخصیت اجتنابی یک مشکل روانی است. اگر کسی علائم این مشکل را داشته باشد، باید سریعاً به دنبال کمک بگردد، تا مشکلات زندگی ‌اش کمتر شود. متخصصان روانشناسی می ‌توانند برنامه‌ های درمانی را ارائه دهند که به فرد کمک می ‌کند،

تا بهتر بر روی افکار و رفتار های خود کنترل داشته باشد. افرادی که به این مشکل مبتلا هستند، ممکن است اغلب احساس استرس، ناراحتی و تنهایی کنند. برای همه ما مهم است که مراقب سلامت روان خود باشیم و اگر این علائم را تجربه کردیم، باید به دنبال کمک بگردیم.

منبع: https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/9761-avoidant-personality-disorder

با تشکر از شما که تا پایان مقاله همراه ما بودید. امیدواریم که این مقاله برای شما مفید بوده باشد. ما همیشه مشتاق شنیدن نظرات و بازخورد های شما هستیم. لطفاً اگر سوال یا نظری دارید، با ما در میان بگذارید. با آرزوی بهترین ها برای شما.