آیا به دنبال مقاله ای کامل و جامع در مورد اختلالات عصبی رشدی هستید؟ ختلالات عصبی رشدی (Neurodevelopmental disorders) گروهی از اختلالات هستند که بر نحوه رشد و تکامل مغز تأثیر می گذارند. این اختلالات می توانند باعث مشکلات در یادگیری، رفتار، و مهارت های اجتماعی شوند. اختلالات عصبی رشدی معمولاً در دوران کودکی یا نوجوانی تشخیص داده می شوند. با این حال، برخی از آنها ممکن است در بزرگسالی نیز تشخیص داده شوند.
معرفی اختلالات عصبی رشدی
اختلالات عصبی رشدی مثل جعبه ای پیچیده از مشکلات هستن که روی توانایی مغز برای یادگیری، احساس کردن و برقراری ارتباط با دیگران اثر می ذارن. به طور ساده، این موضوع مربوط به مشکلاتیه که از بچگی آغاز می شه و می تونه بر نحوه ی رشد مغز تأثیر بگذاره.
دو نمونه از این اختلالاتی که خیلی ها اسم شون رو شنیدن، اختلال طیف اوتیسم یا همون اوتیسم و اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی یا (ADHD) هستند. این مشکلات عموماً وقتی کودک در حال بزرگ شدنه پیدا می شوند و می تونن تا بزرگسالی هم ادامه داشته باشند.
معرفی اختلالات عصبی رشدی
گاهی اوقات ممکنه تا وقتی که یه نفر بزرگسال می شه، این مشکلات تشخیص داده نشوند و همین می تونه دریافت کمک و درمان رو به تأخیر بندازه. این مشکلات عصبی رشدی می تونن علایم متفاوتی داشته باشن و در هر کسی به شکل خاصی نمایان بشن.
بعضی ها ممکنه با چالش های یادگیری یا ارتباطی مواجه بشن و بعضی ها ممکنه نشونه های عاطفی یا اجتماعی داشته باشن. هرچند، با توجه، حمایت و گاهی درمان های مخصوص، بسیاری از افراد می تونن راه های خوبی برای مدیریت اختلال و زندگی موثر پیدا کنند.
انواع اختلالات عصبی رشدی
بسیاری از انواع مختلف (NDs) وجود دارد، در زیر چند مورد از شایع ترین انها وجود دارد را نام می بریم:
- اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD).
- اختلال طیف اوتیسم (ASD).
- فلج مغزی.
- اختلالات ارتباطی.
- اختلالات رفتاری .
- معلولیت ذهنی.
- اختلالات یادگیری.
- اختلالات عصبی تکاملی حرکتی.
میزان شيوع اختلالات عصبی رشدی در سطح جهان
اختلالات عصبی رشدی مثل اوتیسم و (ADHD) (بیش‌فعالی و نقص توجه) معمولاً در پسر ها بیشتر دیده می شوند تا دختر ها. دانشمندان فکر می کنند که این تفاوت جنسیتی ممکن است به خاطر ژنتیک یا عوامل بیولوژیک باشه. اما، وقتی به نشانه های این اختلالات نگاه می کنیم، تفاوت چشمگیری بین پسر ها و دختر ها وجود نداره.
یه نکته ی مهم اینه که کسانی که اختلالات عصبی رشدی دارن، ممکنه با مشکلات دیگه ای هم دست و پنجه نرم کنند. مطالعه‌ای که روی بچه های (7) تا (12) ساله انجام شد، نشون داد که خیلی از بچه هایی که یکی از این اختلالات رو دارن، ممکنه مشکلات روانی دیگه ای هم داشته باشند یا حتی چندین نوع اختلال مختلف.
مثلاً در این مطالعه، تقریباً نیمی از بچه ها علاوه بر اختلالات عصبی رشدی، اختلال دیگه ای هم داشتن. از بچه‌هایی که (ADHD) داشتن، حدود (40٪) فقط (ADHD) داشتن و بقیه مشکلات دیگه مثل اضطراب و اختلالات دیگری داشتن. در میان کودکانی که اوتیسم داشتن، خیلی هاشون همزمان (ADHD) یا اختلال تیک و یا اضطراب داشتند.
میزان شيوع اختلالات عصبی رشدی در سطح جهان
این مطالعه همچنین نشون داد که دختر هایی که اختلالات عصبی رشدی داشتن، بیشتر از پسر ها اختلالات روانی دیگه ای هم داشتند. حالا چیزی که مهمه اینه که این نتایج فقط بر اساس مصاحبه با والدینه و یک بار انجام شده. یعنی نمی شه کاملاً بهشون اتکا کرد ولی بازم اطلاعات مفیدی بهمون می ده.
علائم اختلالات عصبی رشدی
علامت های اختلالات عصبی رشدی به نوع اختلال بستگی داره، اما معمولاً مشکلاتی مانند مشکلات زیر را که می تونه پیش بیاد رو شامل می شه:
- مشکلات با به خاطر سپردن موارد (حافظه)
- سختی در استفاده از کلمات و زبان درست (زبان)
- رفتار هایی که ممکنه عادی به نظر نرسه (رفتار)
- مشکل در حرکت دادن بدن یا انجام حرکات دقیق (مهارت های حرکتی)
- سختی در یادگیری چیزهای جدید (یادگیری)
- سختی در صحبت کردن و بیان افکار (سخنرانی)
- مشکل در برقراری ارتباط با دیگران و دوستیابی (مهارت های اجتماعی)
- داشتن احساساتی که ممکنه خیلی شدید یا غیر عادی باشه (احساسات)
این مشکلات می تونه باعث بشه فرد توی جامعه و روابط اجتماعی اش به مشکل بخوره و نتونه مثل بقیه عمل کنه.
علل ایجاد اختلالات عصبی رشدی
در واقع، کاملا مشخص نیست که دقیقا چه چیزی باعث ایجاد اختلالات عصبی رشدی یا (NDs) می شه. دانشمندا میگن که عوامل زیادی می تونن در ایجاد این اختلالات نقش داشته باشند و این که هم عوامل بدنی مثل ژنتیک و هورمون ها و هم محیط زندگی می تونن تاثیر بذارن. مثلا، شرایط استرس زا، بیماری ها یا تجربیات بد می تونن خطر این اختلالات رو زیاد کنند.
یه چیزی به اسم اپی ژنتیک هم هست که این موضوع رو بررسی می کنه که چطوری سبک زندگی و محیط اطراف ما می تونه تاثیری روی ژن هامون داشته باشه و باعث شه که مثلا بعضی ژن ها فعال یا غیر فعال بشن.
مثلا، اگر کودکی تجربیات بدی مثل آزار یا بی توجهی داشته باشه یا توی محیط های ناسالم بزرگ بشه، اینها می تونه خطر اختلالات عصبی رشدی رو براش بیشتر کنه.
علل ایجاد اختلالات عصبی رشدی
تحقیقات نشون می ده که حتی چیز هایی که قبل از تولد اتفاق میوفته، مثل برنامه غذایی که مادر در دوران بارداری داشته، می تونه تاثیرگذار باشه. یعنی شاید کار هایی که قبل از به دنیا آمدن ما اتفاق افتاده، روی احتمال داشتن بعضی از این اختلالات تاثیر داشته باشه.
نحوه درمان اختلالات عصبی رشدی
برای کسانی که با اختلالات عصبی رشدی مثل اوتیسم یا (ADHD) زندگی می کنن، نمی تونیم بگیم یه درمان قطعی وجود داره، ولی روش ها و دستورالعمل هایی هست که می تونن به اون ها کمک کنن تا با علائم و مشکلات بهتر کنار بیان.
دانشمندان و متخصصان سلامت روان کار های زیادی انجام دادن و چیزهایی پیدا کردن که می تونه مفید باشه. یعنی راه هایی هست برای اینکه افراد بتونن علائم این اختلالات رو کنترل کنن و زندگی بهتری داشته باشن.
رفتار درمانی برای اختلالات عصبی رشدی
برای کمک به افرادی که اختلالات عصبی رشدی دارند، مثل کسانی که اوتیسم یا (ADHD) دارند، روش های درمانی مختلفی وجود داره. یکی از این روش ها “تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی” یا (ABA) هست که به خصوص برای بچه ها خیلی مفیده.
این روش بهشون کمک می کنه رفتار های جدید یاد بگیرند و با محیط اطرافشون بهتر کنار بیان. روش دیگه ای که وجود داره “درمان شناختی-رفتاری” یا (CBT) هست، که به افراد کمک می کنه تا با فکر ها و احساساتشون به شکلی سالم تر برخورد کنند و رفتارشون رو تغییر بدن. “گفتار درمانی” هم به افراد مبتلا به (NDs) کمک می کنه تا بهتر صحبت کنند و ارتباط برقرار کنند.
علاوه بر اینها، “درمان رشد” هم هست که به فرد کمک می کنه تا مهارت های روزمره اش، مثل خوردن، پوشیدن لباس، و بازی کردن رو تقویت کنه. این روش های درمانی به بزرگسالان و کودکانی که چالش ها شون به خاطر این اختلالاته، کمک می کنه تا زندگی بهتر و راحت تری داشته باشن.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال در اختلالات عصبی رشدی
“تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال” یا به اختصار (rTMS)، یک نوع درمانه که بیشتر برای درمان افسردگی شناخته شده. این روش با استفاده از مگنت ها بر روی سر کار می کنه و می تونه تاثیرش رو بر قسمت های خاصی از مغز بذاره. پژوهش ها دارن نشون می دن که این درمان می تونه برای افرادی که با اختلالات عصبی رشدی زندگی می کنن هم مفید باشه.
مثلا، برخی از افرادی که اوتیسم دارن بعد از این درمان، به نظر می رسه که در رفتار اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران بهتر شدن. همچنین، برخی افرادی که اختلالات تیک دارند، مثل کسانی که ناگهان حرکات یا صدا های ناخواسته دارن، بعد از درمان با (rTMS) تیک هاشون کمتر شده. ولی، وقتی صحبت از (ADHD) می شه، این درمان نتایج خوبی نداشته.
بعضی وقت ها شاید حتی علائم مثل بیش فعالی یا مشکلات تمرکز رو بدتر کرده. به هر حال، نکته مهم اینه که (rTMS) هنوز مورد بررسیه و ممکنه برای بعضی اختلالات عصبی رشدی مفید باشه، ولی هنوز نیاز به تحقیقات بیشتری داره تا بشه به طور رسمی به عنوان یک درمان استاندارد تاییدش کرد.
دارو درمانی در اختلالات عصبی رشدی
گاهی وقتا، برای کمک به کسانی که اختلالات عصبی رشدی دارند، مثل (ADHD)، پزشکان ممکنه دارو بدن. این دارو ها می تونن به کنترل کردن علایمی مثل خیلی فعال بودن، حالت تحریک پذیری، مشکلات توجه کردن و کمک کنند.
این دارو ها ممکنه شامل محرک ها (که سطح تمرکز رو بالا می برن)، دارو های ضد افسردگی (که خلق و خو رو تعدیل می کنن) و یا انواع دیگه ای باشن که به بهبود شناخت کمک می‌کنن.
دارو درمانی در اختلالات عصبی رشدی
اما، کارشناسان معمولاً پیشنهاد می کنن که دارو به عنوان اولین گزینه درمان اختلالاتی مثل (ADHD) یا اوتیسم استفاده نشه. اونا میگن که بهتره اول روش های دیگری مثل درمان های رفتاری یا آموزش روش های مدیریت شرایط برای والدین امتحان بشه.
پیشنهاد می شود که برای کودکان ابتدا به دنبال درمان هایی باشیم که مستقیما مربوط به رفتار و یادگیری هست قبل از اینکه دارو رو شروع کنند.
استفاده از طب سنتی و جایگزین (CAM) برای اختلالات عصبی رشدی
خوردن غذا های سالم، ورزش کردن و انجام دادن فعالیت هایی که برای آدم لذت بخشه می تونه در کنترل علائم مربوط به اختلالات عصبی رشدی مثل (ADHD) یا اوتیسم تأثیر داشته باشه. مهمه که بچه ها و بزرگتر هایی که با این چالش ها دست و پنجه نرم می کنن،
عادت های سالمی رو در زندگی روزمره شون توسعه بدن. علاوه بر این ها، شیوه های درمانی جایگزینی هم هست که شامل مواردی مثل مکمل های غذایی، یوگا، طب سوزنی و امثال این ها می شه. این شیوه ها ممکنه به تنهایی یا همراه با دارو های معمول استفاده بشن.
بزرگسالان زیادی که اختلالات عصبی رشدی دارن به این نوع درمان های جایگزین روی آوردن و شاید تقریباً سه، چهارم از اون ها حداقل یک بار امتحانشون کرده باشن. برای بچه ها، داستان فرق می کنه و الان نمی تونیم بگیم دقیقاً چه تعدادی از بچه ها از این روش های درمان جایگزین استفاده کردن.
یکی از تحقیقات نشون داده که حدود (12) درصد بچه ها تجربه ای از این درمان ها دارن، ولی ممکنه تعداد واقعی بیشتر یا کمتر از این باشه. در یک گزارش دیگر اعداد خیلی متغیره، بین دو تا (55) درصد،
و این نشون می ده که هنوز نمی دونیم دقیقاً چه تعداد از بچه هایی که با اختلالات عصبی رشدی زندگی می کنن از این درمان ها استفاده می کنن.
تاثیر خانواده بر اختلالات عصبی رشدی
وقتی یک بچه تشخیص داده می شه که اختلال عصبی رشدی داره، خانواده ها باید خودشون رو با شرایط جدید وفق بدن. این اتفاق می تونه فشار زیادی به خانواده بیاره و خصوصاً به والدین. تحقیقات زیادی نشون دادن که پدر و مادر هایی که بچه هاشون این اختلالات رو دارن،
استرس و فشار بیشتری رو تجربه می کنن تا اونایی که بچه های سالم دارن. این همه استرس می تونه روی حالت روانی والدین، بخصوص مادر ها، تاثیر منفی بذاره. حتی ممکنه به روابط خانوادگی مثل رابطه زناشویی هم آسیب بزنه، به خصوص وقتی فشار و استرس خیلی زیاد باشه.
فراموش نکنیم که وقتی استرس زیاد باشه، کمک گرفتن و استفاده از راه هایی برای کم کردن استرس خیلی مهمه. مثلاً تمرین هایی که به آدم کمک می کنه ذهنش رو آروم کنه، مثل مدیتیشن یا تمرین های ذهن آگاهی،
یا حتی رفتن پیش مشاور برای حل مشکلات زناشویی می تونه خیلی کمک کننده باشه. پژوهش ها نشون دادن که این روش های کمکی می تونه به والدین کمک کنه استرسشون کمتر بشه و روابط خانوادگی شون محکم تر و بهتر بشه.
جمع بندی
اختلالات عصبی رشدی، مثل (ADHD) یا اوتیسم، می تونن مشکلاتی رو برای زندگی فرد به وجود بیارن و تا آخر عمر همراه اونا باشن. این مشکلات ممکنه شامل سختی در برقراری رابطه با دیگران، کاهش کارایی در کار و مشکلات در مهارت های اجتماعی و ارتباطی باشه.
با وجود این چالش ها، افرادی که با این شرایط زندگی می کنن می تونن با کمک روش های درمانی، حمایت خانواده و دوستان و مراقبان، زندگی موفقی داشته باشن. اگر تصور می کنید که بچه تان ممکنه نشانه هایی از اختلالات عصبی رشدی رو داره،
باید با یک روانشناس متخصص صحبت کنید که به شما کمک می کنند، این مشکل را کنترل کنید. اینطوری می تونین اطلاعات و کمک های لازم برای کمک به بچه تون رو دریافت کنین.
اگر فکر می کنید خودتون هم ممکنه این شرایط رو داشته باشین، حتماً با پزشکتون مشورت کنید و ازشون بخواهید که شما رو برای ارزیابی بیشتر به متخصص معرفی کنند.
با تشکر از شما که تا پایان مقاله همراه ما بودید. امیدواریم که این مقاله برای شما مفید بوده باشد. ما همیشه مشتاق شنیدن نظرات و بازخورد های شما هستیم. لطفاً اگر سوال یا نظری دارید، با ما در میان بگذارید. با آرزوی بهترین ها برای شما.
ثبت ديدگاه